Dünyanın En Meraklı Kızı

Merhaba Ben Çakıl.  3 Aylık bir kangal köpeğiyim. Sahibimi çok seviyorum. O da beni sevdiği her halinden belli. Koşmayı çok seviyorum. Genelde oradan oraya koşar, deli gibi hareket ederim. Sahibim benimle oynamayı çok sever. Tabi ki ben de onunla oynamayı seviyorum. Çünkü o bana hiç kızmaz ve sürekli beni gıdıklar. Onu görmediğim zaman ve kulübeme girdiğim zaman havlamaya başlarım. Bazen sahibimle birlikte dışarı çıkarız. Bahçemiz geniş olduğu için ben her yeri araştırmak isterim. Arka bahçeye gider saklanırım. Sahibim beni bulduğunda kulübeme götürür ve orada oynamaya devam ederiz. Sahibim bana oturduğumda yemek verdiği için verdiği her komutta otururum. Çoğu zaman karşıma geçer ve beni güldürmek için şebeklikler yapar fakat ben gülmem. Ona sadece bakarım ve bir süre sonra pes eder.  Sahibim beni sevmeyi çok abartır ve yiyecek diye korkarım.  Fakat;  Her köpek benim gibi şanslı değil. Dışarı da kalan bir sürü arkadaşım var. Lütfen arkadaşlarıma yardım etmeyi unutmayın.  Gör

Selam, Bugün sizi çok özel bir yere götüreceğim. Burası Kusto Kitap Kafe . Burası benim için çok özel çok kıymetli bir menzil. Menzil diyorum çünkü dünya sıkıntısını bir nebze unuttuğum bir yer, bir sığınak burası. Diğer kafelere benzemiyor içeri girince sizi Erdem Bayazıd, Cahit Zarifoğlu, Rasim Özdenören, Akif İnan karşılıyor. Sol taraf ise üstadın mekanı. Sevgi dolu bir selam ile hoş geldin diyor size. Burada dilersen kitap okuyabilirsin dilersen dostlarla sohbet edebilirsin dilersen de sessiz sessiz ince ince çalan o narin müziğin ahengine kendini kaptırabilirsin. Dedim ya dünyanın sıkıntısını bir nebze unutabileceğiniz bir menzil, bir sığınak burası. Bayanların rahatça oturabildikleri nezih, hoş bir ortam. Bizleri rahatsız edecek hiçbir tavır ve davranış yok.  Bu da sizi daha sıcacık bir yuvada gibi hissettiriyor. Ben çok sevdim çok beğendim. Gide gide yollarını aşındırdığım bir mekan burası. İstedim ki sizde burayı keşfedin ve ziyaret edin. 

Selam, size bir kötü anımdan bahsetmek istiyorum. Liseye yeni başladığım zamandı ve İmam hatip lisesinde okuduğum için kendi kendime küçük bir karar almıştım, lise benim için hayatımı değiştirdiğim dönem olacak diye. Ve ben okulun ilk günü okula kapalı gittiğimden beridir kapalıyım :) O zamanlar yeni kapandığım için bu halimi herkese göstermek istiyordum ve ilkokulda en samimi olduğum arkadaşımın evine gittim. Kapıyı çaldım, açtığında şaşıracağından emindim ki öyle de oldu. Çok güzel olmuşsun ama pantolon giyiyorsun dedi. Ben de inşallah ileri de düzelteceğim dedim ve içeriden annesi geldi o sırada arkadaşım telefona bakmak için gitti. Annesi 'hayırlı olsun' dediğinde 'teşekkür ederim ... Teyze darısı kızına inşallah' dedim. Bana 'Senin gibi kapanacaksa hiç kapanmasın, bu doğru değil.' cümlesini sarf etti. Ben o an sadece 'inşallah daha düzgün bir şekilde kapanır' deyip arkadaşımla da vedalaşıp onların apartmanından çıktım. Eve kadar ağladı